2. Śledź mnie kiedy na zewnątrz jest ciemno, będę twoją latarnią.

Patrzę wstecz kiedy byliśmy młodzi...
(…)

Doszliśmy do tej pory,
nie możemy cofnąć się teraz.
Pozwól mi przejść tą drogą.

(Hearts& Colors - Lighthouse)

*

- Czy chciałby się Pan czegoś napić?

- Nie, dziękuję.

Stewardessa odchodzi z uśmiechem do kolejnej osoby, które siedzi tuż przed nim, jeszcze przez chwilę wpatruje się w nienagannie ubraną i upiększoną kobietę, po czym z powrotem wraca do lektury książki, którą zaczął w drodze do Moskwy. Lot numer SU3643 rosyjskich linii lotniczych Aerofłot z Sheremetyevo do Krakowa, z międzylądowaniem w Warszawie, zbliżał się już ku końcowi. Kilka chwil po odejściu polskiej stewardessy, z głośników dobiegł komunikat w języku angielskim informujący, że pasażerowie są proszeni o powrót na swoje miejsca, zapięcie pasów i przygotowanie się do lądowania. Obsługa samolotu sprawdziła raz jeszcze czy wszyscy pasażerowie podporządkowali się do zaleceń, po czym sami zniknęli na swoich miejscach.

Mężczyzna delikatnie szturchnął blondynkę, której głowa znajdowała się na ramieniu, wybudzając ją tym samym ze snu, w który zapadła zaraz po wystartowaniu samolotu na warszawskim Okęciu.

- Zapnij pasy, za chwilę lądujemy – zamknął stolik, na którym leżało najnowsze wydania jakiegoś pisma o modzie, zwijając je w rulon i kładąc do torebki dziewczyny, którą trzymała na kolanach. Uśmiechnął się, gdy dziewczyna musnęła jego policzek swoimi malinowymi ustami. - Jak się spało?

- Za krótko. Po tak szalonym weekendzie, będę musiała odsypiać przynajmniej dwa dni...

- Spokojnie, dasz radę. Są przecież święta.

Światła lekko przygasły a on poczuł jak samolot powoli schodzi do lądowania. Blondynka ułożyła delikatnie swoją dłoń na jego, po czym ścisnęła ją mocniej. Zawsze bała się gdy samolot schodził na pas, bądź wzbijał się w powietrze. Powinna się już do tego przyzwyczaić, podróżowali samolotami kilka razy w miesiącu, często latając na relacji Moskwa-Poznań. Tym razem jednak każde z nich udawało się na święta w rodzinne strony. Ona do Mszany Dolnej, on do Zakopanego.

Poznali się, gdy Iwona, owa blondynka, skończyła studia pedagogiczne i zaczęła szukać pracy, której jak się okazało w zawodzie nie znajdzie. Janek w tym samym momencie odprawiał swoją asystentkę z kwitkiem, bo większość czasu spędzała na filtrowaniu z klientami, niż na zanotowywaniu kolejnych sesji fotograficznych, które miał przeprowadzić. Przypadek sprawił, że trafili na siebie i zaczęli dogadywać się jak łyse konie już od pierwszych chwil. Tematom nie było końca, ona chciała znaleźć dobrze płatną pracę, a on skupioną na pracy asystentkę. Zaczęła dzień później po ich pierwszej wspólnej rozmowie. Z początku nikt nie przewidywał, że ze zwykłej relacji szef-podwładna, może zrodzić się coś więcej. Spędzali ze sobą dość dużo czasu podróżując po europie, jak i w dalszych kierunkach. Rozmawiali, poznawali się i w pewnym momencie po prostu przeszli na inny, niezdefiniowany jeszcze, rodzaj znajomości. Możliwe, że Janek po prostu się trochę pogubił i próbował odnaleźć coś, co kiedyś było mu bardzo dobrze znane. Związek z najlepszym przyjacielem.

Przecież tak zaczęła się jego historia z Ewą. To oni poznali się jako pierwsi, jeszcze w przedszkolu, gdy szafki z ich imionami stały obok siebie, a rodzice urządzali wspólne grille i wakacje. To było tak bardzo naturalne, że spędzali razem każdą wolną chwilę wpierw stawiając babki z piasku, a później ucząc się razem matematyki. Z czasem poznali całą resztę, ale najbliżsi pozostali sobie i dopiero po dziesięciu latach zorientowali się, że znaczą dla siebie trochę więcej aniżeli tylko zwykli przyjaciele. Zakochani po uszy, planujący wspólną przyszłość. Studia w Poznaniu, wspólne mieszkanie, spełnianie marzeń o podróżach i poznawaniu świata. Tylko coś poszło nie tak. Gdy planował oświadczyny na najaromatyczniejszej wyspie świata, Bali, był pewny, że to ta jedyna, przy boku której chce się zestarzeć. Chce zorganizować z nią wystawny ślub z weselem, kupić wspólny dom, najlepiej w Poznaniu, bo to tutaj rozwiną swoje skrzydła, a nie w ich rodzinnym Zakopanem. Chciał mieć z nią gromadkę dzieci i kilka psów, bo one zaraz po Ewie, były jego kolejną miłością.

Tylko Ewa, która przyjęła jego oświadczyny, z czasem zaczęła się od niego oddalać. Spędzała coraz więcej czasu w pracy, nie wracała o normalnych porach, o których mogliby jeszcze razem usiąść, zamówić pizzę, otworzyć butelkę piwa i obejrzeć jeden z filmów, które mieli na liście do obejrzenia. Rozmawiali czasami przy śniadaniu, o ile jego narzeczona nie wychodziła szybciej, bo przecież miała cały oddział bank na głowie. Tracili siebie, wspólne tematy do rozmów i związek, choć o tym głośno nikt nie mówił. By zapomnieć o porażkach w życiu osobistym, zrobił to samo co ona, oddał się pracy. Zaryzykował i za pożyczone od rodziców pieniądze, rozkręcił własne studio fotograficzne. Zaczynając od wesel, przeszedł w poważne zlecenia dla lokalnej gazety, a później, dzięki współpracy z kilkoma bloggerkami z Poznania, znalazł się wśród najlepszych fotografów młodego pokolenia Polski. Właśnie wtedy poznał Iwonę. Dwa lata temu, sprawiając, że życie w kłamstwie to czasem najlepsze wyjście z sytuacji.

Iwonie odpowiadał ich „układ”. Byli przyjaciółmi, rozmawiali o wszystkim, nawet o problemie z Ewą, a że w międzyczasie również ze sobą sypiali? Dla niej to nie było nic szczególnego, chociaż nie była w żadnym stałym związku, nie wiązała też przyszłości z Jankiem. Po prostu dobrze było im w swoim towarzystwie. Ewa nie podejrzewała niczego. Nie dopytywała o Iwonę, nie snuła podejrzeń. Według niej wszystko było w najlepszym porządku i pewnie dlatego zbywała Janka za każdym razem, kiedy ten chciał porozmawiać o ich wspólnym życiu, o sytuacji, która niewątpliwie nie działa na ich korzyść, a jedynie pcha go do rozmyślań o rozejściu się. Bo jak to jest być w związku z kimś, kto w ogóle nie zwraca na ciebie uwagi?

Samolot dotknął płyty lotniska, a z ust Iwony wyrwał się cichy jęk.

- Już w porządku, przeżyłaś – pokręcił głowa z uśmiechem i ucałował jej czoło. - Szykuj się przez te trzy tygodnie wolnego na kolejny lot. Londyn czeka na nas.

- Muszę lecieć?

- Masz wybór, ale odpuścisz sobie cztery dni tylko ze mną?

- Za nic w świecie... - roześmiała się i rozpięła pas, gdy tylko z głośników dobiegł komunikat o pomyślnym wylądowaniu, jak i podziękowania za wspólną podróż.

Janek wstał zaraz za nią i wyciągnął ich bagaże podręczne z półki nad głową, po czym zarzucił na plecy kurtkę i ruszył w kierunku wyjścia z samolotu. Jeszcze przeszli razem przez odprawę celną, poczekali na bagaże rejestrowane, które obsługa lotniskowa wyciągała z luku bagażowego. A gdy tylko każdy dzierżył w dłoniach rączkę od swojej walizki uśmiechnęli się do siebie, pocałowali ostatni raz i wyszli osobno z hali przylotów do poczekalni, gdzie z daleka zobaczył Dawida opartego o barierki oraz Filipa, który próbował nie zgubić własnego syna w tłumie turystów.

- Witaj w domu, stary – Filip poklepał go po plecach, a Dawid uścisnął jego dłoń i skinął głową, by od razu wziąć Mateusza na, przysłowiowego, barana i ruszyć na parking.

Dziwne to było powitanie, jednak Janek szybko przestał się zastanawiać nad reakcją kumpla i ruszył hardo do przodu, opowiadając chłopakom o pięknej Moskwie.

*

Śledź mnie kiedy na zewnątrz jest ciemno,
będę twoją latarni.
I kiedy jesteś zagubiona,
poprowadzę cię z powrotem do domu.

*

W prezencie gwiazdkowym Dawid chciał dostać nowe perfumy, dobrą książkę, albo płytę jednego ze swoich ulubionych wykonawców. Gdyby był młodszy na pewno poprosiłby Świętego Mikołaja o lepsze miejsca w kolejnych konkursach i by choć trochę bardziej zacząć wierzyć we własne możliwości. Wiara w siebie miała być przecież najważniejsza w każdej dyscyplinie sportu, jak i, ogólnie, w życiu. Czy chciał dostać na gwiazdkę widok swojego przyjaciela, całującego inną kobietę aniżeli narzeczoną, z którą za kilka godzin miał spotkać się przy wspólnym, przed bożonarodzeniowym, stole? Niekoniecznie. Jednak los chciał inaczej i na przekór Kubackiemu, zesłał mu przed oczy dosyć niewygodny widok, który niemożliwie kłuł go w język, choć rozum podpowiadał, by pokusie się oprzeć i nie wtykać nosa w nie swoje sprawy.

Jak pomyślał, tak zrobił. Odłożył chęć rozmowy na później, w końcu Filip nie był świadomy tego, że ich wspólny przyjaciel zdradza swoją narzeczoną, a ich – notabene – przyjaciółkę z jakąś blondyną w podróżach służbowych. Miał tylko nadzieję, że romans ten był przelotny i Janek pójdzie po rozum do głowy i zakończy relację z dziewczyną, z którą opuścił pokład samolotu. Zdecydował się, że jeżeli będzie wpychał się z butami w czyjeś życie to zrobi to na osobności, pozwalając Jankowi wytłumaczyć się ze wszystkiego, co widział, gdy czekał na niego przy drzwiach oddzielających strefę celną od lotniskowej poczekalni. W międzyczasie zajął się Mateuszem i tym, że ten kazał mu po raz kolejny śpiewać najnowsze hity starego wygi disco polo, Zenona Martyniuka.

- Para pa pa ra pa ra pa o, o, o – zawył Mateusz wiercąc się w foteliku, który Filip zamontował na tylnym siedzeniu swojego samochodu, po czym podstawił pod nos Dawidowi jego telefon, który imitował mikrofon.

- Los chce ze mną grać w pokera, raz mi daje, raz zabieraaaa.... I wszyscy!

- ...ja za swoim szczęściem biegnę w świat. Cuda przecież się zdarzają i marzenia się spełniają, los przekorny znowu miłość daaaa... - Mateusz nie miał litości dla nikogo. Zenon Martyniuk od kilku tygodni był jego ulubionym wykonawcą, którego płytę Filip musiał odtwarzać w aucie za każdym razem, kiedy Młody z nim podróżował.

- Jak Cynthia? - Fotograf korzystając z chwili, kiedy Mateuszek zajął się rozbrajaniem matrioszki, którą dostał jako mały podarunek z Rosji i przestał skandować imię Zenona, zwrócił się do chłopaków. - W lepszym stanie niż w maju?

- Wydaje się być pogodzona z tym, że babci już nie ma i nie słyszeliśmy by brała na siebie w dalszym ciągu winę. Jest całkiem skora do rozmów i nawet zdecydowały z Ewą, że pójdą dzisiaj do domu babci i zrobią porządek z jej starymi rzeczami. - odparł Filip zatrzymując się na czerwonym świetle, przyciszając powoli muzykę, tak by jego syn nie zorientował się co się dzieje. - Z resztą, od maja minęło siedem miesięcy, miała czas przyzwyczaić się do tego, że babcia już na nią nie czeka w Zakopanem...

- Czyli nie musimy się obawiać, że święta spędzimy na wspominkach?

- Nic na to nie wskazuje... - wzruszył ramionami Dawid, który wychylił głowę między przednimi siedzeniami.

- A ty już w ogóle z nią gadasz?

- O co ci chodzi? Przecież zawsze z nią rozmawiałem...

Filip i Janek wymienili jedynie porozumiewawcze spojrzenia nie komentując słów Kubackiego, który wciągnął powietrze do płuc, by uniknąć wypowiedzi na temat tego, co sądzi o ich opinii na temat jego i Olczak. Owszem, przez lata sytuacja uległa zmianie i z najlepszych przyjaciół stali się jedynie zwykłymi znajomymi, którzy spędzają ze sobą czas tylko i wyłącznie z uwagi na resztę przyjaciół. Miał jej za złe to, że wyprowadziła się z dnia na dzień, nie informując uprzednio o swoich planach nikogo. Nie rozumiał, jak potrafiła zostawić wszystko za sobą i tak po prostu przeprowadzić się do innego miasta w całkowicie innym kraju.

- Nie ważne. Cynthia zostaje ze mną na całe święta, a moja mama wprost promienieje z radości, bo w końcu ktoś upiecze porządne ciasta na Wigilię. No i Młody nie potrafi się od niej oderwać, ledwo go do samochodu dzisiaj wsadziliśmy, tak bardzo chciał zostać z dziewczynami. Nagadałem mu coś o męskiej solidarności i o tym, że baby muszą sobie poplotkować...

- A później urośnie kolejny męski szowinista. Dobra robota, tatulku – wtrącił Kubacki, klepiąc Filipa po ramieniu.

- Zaraz cię klepnę, Kubacki – zaśmiał się Zawistowski i pokręcił głową patrząc w tylne lusterko na skoczka, który rozłożył się wygodnie na kanapie i zabrał swój telefon chrześniakowi, który zaaferowany drewnianymi figurkami przypominającymi stare baby, nie zwrócił nawet na to uwagi.

- Czyli nie ma w zamiarze spędzenia niezapomnianych chwil z ciotką Elżbietą? - Janek wspomniał jedyną żyjącą jeszcze w Zakopanym rodzinę przyjaciółki.

- Nie po tym cyrku, który odstawiła po odczytaniu testamentu...

- Nie dziwię się... - Odpowiedzieli zgodnie wszyscy, na co Mateusz przestał bawić się zabawką i popatrzył na niczego nieświadomego ojca chrzestnego z konsternacją. Gdy dorośli wciąż byli zajęci rozmową na temat Cynthii i sytuacji, która wydarzyła się w mijającym roku na odczytaniu testamentu zmarłej babki, Mateusz poskładał do kupy matrioszkę i zwracając uwagę na to, czy tato jest skupiony na drodze zamachnął się drewnianą rzeczą, uderzając nią w głowę Dawida.

- Mateuszzzz – Kubacki złapał się za lewą skroń i schował zabawkę do kieszeni kurtki, na przekór wrzaskom dzieciaka.

- Mateusz, tak nie można! Dlaczego uderzyłeś swojego wujka? - zagrzmiał Filip nie odrywając wzroku od drogi.

- Młody, to przecież nasze dobro narodowe, nie rób takich rzeczy, bo cię Polski Związek Narciarski zje! - zaśmiał się Janek patrząc na rozmasowującego bolące miejsce skoczka. - Do wesela się zagoi...

- Bo nie śpiewa, a kazałem mu przecież śpiewać... Dałem ci jedno zadnie, wujku, a ty nie potrafisz się z tego wywiązać...

- Ludzie mówią, że po nocy wstaje dzień, masz nadrobić ten stracony czas. Dziś już nowa miłość do mnie śmieje się, los mi daje szanse jeszcze jeden raz...

*

Był czas kiedy mówiłaś mi sekrety,
ale byłaś przerażona, że nie zatrzymam ich.

*

Babciny dom, który znajdował się po drugiej stronie drogi dojazdowej do pensjonatu Zawistowski, nie był zbyt duży. Ot, zwykły, stary, parterowy domek, który idealnie wpisywał się w klimat miasta. Był drewniany, a babcia odziedziczyła go po swoich rodzicach, którzy kupili go kilka lat po wojnie. Nie było w nim nic szczególnego, jeżeli postawić by go w szeregu wraz z innymi zakopiańskimi domami. Nie wyróżniał się, a wręcz nie rzucał w oczy dzięki jabłoniom, które rosły na wielkim podwórku. Dziewczyny weszły na krętą drużkę prowadzącą od ulicy do brązowych drzwi wejściowych, która była pokryta śniegiem sięgającym do kolan. Przedarły się przez biały puch za pomocą dwóch łopat, które dostały od pana Tomasza, choć trochę odśnieżając drogę do budynku i otrzepując śnieg na werandzie z butów, weszły do środka.

Od siedmiu miesięcy, dokładniej od pogrzebu babci, nikt w nim nie był, więc przeraźliwy mróz hulał w najlepsze od jednego kąta do drugiego, powodując, że przy każdym oddechu z ust dziewczyn ulatywał obłoczek pary. Trzy pokoje, duża kuchnia z wyjściem na tył podwórka, łazienka i wejście do piwnicy, w Cynthia której zniknęła na dłuższą chwilę zostawiając przyjaciółkę z termosem gorącej kawy, którą zabrały z pensjonatu przed wyjściem. Rozpaliła w piecu ostatkami drewna, które znalazła i wróciła na górę, kiedy upewniła się, że za chwilę powinno zrobić się choć trochę cieplej.

Pomimo iż przed nią do odziedziczenia domu była jeszcze mama, jak i ciotka Ela, siostra rodzicielki, to właśnie jej babcia zapisała jedyną spuściznę, jaką po sobie zostawiła. Nikt tym faktem nie był szczególnie zatrwożony, gdy notariusz odczytał pośmiertnie testament pozostawiony przez starszą kobietę. To Cynthia zawsze spędzała czas z nią, bywało, że wolała traktować jej dom swoim, zapominając, że po drugiej stronie Zakopanego stoi nowo wybudowany dwupiętrowy budynek, w którym zamieszkali jej rodzice, a później i młodsi bracia. Cynthia zawsze miała słabość do babci, jej kuchni i przyjemnego ciepła domowego, które rozchodziło się między tymi ścianami. To także Cynthia, po wyprowadzce rodziny Olczaków, była tą, która przyjeżdżała jak najczęściej mogła w odwiedziny.

Z całej rodziny tylko ciotka Elka twierdziła, że dom należał się córkom, które przecież były przy matce przez całe swoje życie. Gotowa podważyć testament, zrezygnowała dopiero, gdy notariusz przyznał, że jest bez szans w starciu z całą reszta rodziny, która słowa pisane ręką babci, akceptowała w stu procentach.

- Jak mnie tutaj dawno nie było... - Ewa upiła łyk kawy, podając kubek przyjaciółce i przeszła z kuchni do salonu, w którym wszystko było takie, jak zapamiętała z dzieciństwa. - Twoja babcia robiła najlepsze pierogi ruskie pod słońcem... a to ciasto, stefanek... niebo w gębie!

- Po kimś musiałam odziedziczyć talent kulinarny – Cynthia uklękła przed jedną z szafek, w których babcia trzymała dokumenty i albumy ze zdjęciami. Wyciągnęła kilka z tych opatrzonych datami ich dzieciństwa i podała jeden Ewie, drugi otwierając sama.

Od razu trafiła na zdjęcie, gdy miała może piętnaście lat i stała wraz z całą resztą pod zakopiańską skocznią z wielkim transparentem, na którym malowała się podobizna Kubackiego, którą malowały z Ewką przez kilka dni. Nie były mistrzyniami w dziedzinie malarstwa, jednak wyszło im całkiem nieźle, po piątej próbie. Na kolejnym ujęciu stał Kubacki i Zawistowski na rękach mający dwóch szkrabów Piotrka i Patryka, jej braci bliźniaków, którzy mogli mieć wtedy po cztery lata.

- Pamiętasz twoja studniówkę? - Ewa przechyliła album w jej stronę, by pokazać zdjęcie Cynthii w czarnej, dopasowanej sukience, stojącej w objęciach wysokiego bruneta, w odświętnym garniturze. - Filip od zawsze wyglądał najlepiej z chłopaków... Ale głowy do picia zdecydowanie nie miał. - Na kolejnym zdjęciu siedzieli już przy stole w towarzystwie Dawida i jej koleżanki z liceum, która zaprosiła skoczka do wzięcia udziału w tym podniosłym wydarzeniu, jako osoba towarzysząca. Zawistowski nie wyglądał na najbardziej trzeźwego, co nie odbiegało od prawdy.

- Biedny Kubacki i jego nowe, skórzane buty...

- Nie przypominaj im nawet dzisiaj o tym! - Zaniosły się śmiechem.

Obejrzały kilka kolejnych albumów, po czym schowały je do torebek, by podzielić się swoimi znaleziskami z chłopakami przy wieczerzy przedwigilijnej. Upiwszy jeszcze po jednym kubku kawy, wyciągnęły z szuflady worki, do których zaczęły pakować babcine rzeczy. Cynthia zdecydowała się zabrać ze sobą kilka pamiątek, które miały znaczenie dla niej, rodziców, czy samej babci do Garmisch-Partenkirchen, resztę upychając w kącie piwnicy, bądź wyrzucając na śmietnik – w zależności od wartości danej rzeczy. Ubrania, którymi wypełnione były dwie pokaźne, drewniane szafy, posortowały na te w stanie nienaruszonym, dobrym, jak i nienadającym się już do użycia i postanowiły, że podzielą się tymi lepszymi ze starszymi osobami, którym mogły się jeszcze przydać, a resztę wyrzucą.

- Rozmawiałam dzisiaj rano z rodzicami Filipa i doszliśmy do wniosku, że wyremontuję ten dom, a skoro stoi pusty przez większość czasu w roku, to po prostu oddam go na jakiś czas w ich ręce, a oni będą lokować tu gości...

- Myślisz, że wrócisz kiedyś do Zakopanego?

- Nie mam pojęcia. Coś mnie tutaj ciągnie, ale życie mam już poukładane tam. Własna kawiarnia, w której sama sobie jestem szefem. Rodzina, która nie zastanawia się, jak związać koniec z końcem... no i – wyciągnęła dłoń przed siebie, a Ewa zaniemówiła widząc na jej palcu delikatny pierścionek z różowego złota, ozdobiony brylantem - … i chyba każdy z was w końcu będzie musiał odwiedzić Garmisch-Partenkirchen w przyszłym roku...

- Z kim ty się z a r ę c z y ł a ś? - wyjąkała przyjaciółka, ujmując jej rękę w dłonie i przyglądając się pierścionkowi pod każdym kątem. - Chopard... może to nie jest Harry Winston, ale do najtańszych na pewno nie należy.

- Poznałam rok temu takiego Jonasa i tak wyszło...

- Jonas? Rok temu? I przez rok nic nam o nim nie powiedziałaś? Niech no tylko chłopcy się dowiedzą! Zostaniesz pożarta żywcem za tę tajemnicę!

*

I kiedy jesteś zagubiona,
poprowadzę cię z powrotem do domu.

* * *

Witam Panoczki! Cały skład melduje się na pokładzie tego statku, którym wiem gdzie płyniemy, ale nie mam pojęcia jeszcze przez jakie burze. Powyższy tekst nie jest chyba najwyższych lotów, ale to ciąg dalszy wprowadzenia do naszej historii i mam nadzieję, że już tylko będzie lepiej. Zaczęłam pisać o piętnastej, kończę o północy. W międzyczasie obejrzałam Chicago P.D. i połowę Ukrytego piękna... Chyba jest nieźle pod względem czasowym.

Z kolejnym rozdziałem spotkamy się zapewne dopiero pod koniec marca, o ile nie zejdę na zawał jak Ed Sheeran zaśpiewa na koncercie i zobaczę to na żywo.

Jeżeli ktoś jest zainteresowany moimi jedno partami, to zapraszam na koniec-naszego-świata, gdzie swoją obecnością zaszczycił nas mocny Winiar, a jeszcze mocniejszy Morgenstern szykuje się do złożenia wizyty za kilka dni.

Także ten, do miłego!